Démos et pratique...
Solutions :
1 : éliminez le chevalJoin Up
2 : punir
3 : espérer l'extinction
4 : renforcement négatif
5 : modifier la motivation.
6 : l'absence.
7 : connecter une commande
8 : comportement inverse
9 : démission du cavalier
|
|
|
Als je paard op hol slaat, zou je natuurlijk kunnen proberen kalm te
blijven, hopen dat je niet zodadelijk op een kruispunt komt en wachten
tot je paard besluit dat het zo welletjes is geweest. De meeste mensen
stoppen echter liefst iets vroeger.
Je kan natuurlijk altijd proberen om 500 kilo te doen stoppen door
zo hard mogelijk aan dat stuk metaal in z'n mond te trekken.
En ja, als dat niet meer helpt: er zijn een heleboel scherpe bitten
ontworpen, al dan niet met hefboomwerking, of je kan een mechanische hackamore
gebruiken (daar breek je desnoods de neus van je paard mee)... Maar eigenlijk
wil je dat niet, deze neerwaartse spiraal, anders zat je nu niet deze
nieuwsbrief te lezen...
Een simpele maar keiharde waarheid: als je je paard niet kan stoppen,
kan je je paard niet rijden.
Je hoort niet buiten op wandel te gaan als er altijd de mogelijkheid
bestaat dat je paard wegschiet en dat je 'm dan niet kan stoppen, of -
beter nog: als je niet kan voorkomen dat hij onverwacht in een rengalop
zal schieten.
Je brengt niet alleen jezelf in gevaar, maar ook je paard, en wat erger
is: ook andere mensen.
Maar gelukkig, er bestaat iets voor, en het heet de eenteugelstop -
de one rein stop.
De one rein stop/éénteugelstop is de noodrem van het (natural)
horsemanship.
Het is een Amerikaanse uitvinding - en dat zou je gerust moeten stellen,
want Amerikanen zijn veiligheidsfreaks - het is niet zo prettig om een
proces op te lopen, daar. Het wérkt.
En het is zo één van de eerste technieken die we hier stap voor stap uitleggen, want héél veel mensen vragen ernaar, hebben 'm nodig, en het zou één van de eerste dingen moeten zijn die je een paard leert - vóór je ermee op wandel gaat. Meer nog, het trainen van deze techniek doet je door een heleboel oefeningen werken die de soepelheid van je paard bevorderen én tegelijk aan jullie relatie werkt - als je het goed doet. En uiteindelijk leidt het tot het moment dat het juist voldoende is om je buitenteugel een ietsje op te nemen om je paard terplekke te laten halthouden.
Het grappigste van allemaal?
Als je de tijd neemt om de éénteugelstop grondig te trainen,
heb je 'm waarschijnlijk niet eens meer nodig. Want je paard heeft ondertussen
geleerd dat wat er ook gebeurt, je er altijd onmiddellijk bij bent, en
dat je'm ten allen tijde kan stoppen - en hij zal je erom respecteren
- zo werkt een paardenverstand nu eenmaal... en dus zou jij die éénteugelstop
niet hoeven te gebruiken...
Een tip, vóór je eraan begint
Gebruik een halster, en bij voorkeur een touwhalster om de éénteugelstop te trainen. Met een bit, twee teugels en alleen maar verticale buiging (al trek je z'n kin tegen z'n borst), dan kan je paard nog altijd wegrennen, hoe hard je ook trekt (en niemand wil trekken, toch?) hij kan harder trekken dan jij. Hij weegt namelijk bijna tien keer zoveel als jij. Je kan de éénteugelstop wel proberen uit te voeren met een bit, maar als de éénteugelstop niet getraind is trek je het bit zó door z'n mond heen, en dat is géén prettig gezicht (of gevoel), en de kans is bijzonder groot dat je paard méér bezig is met dat bit dan dat hij erover denkt om te buigen.
Werk dus éérst aan de basics, zodat je paard genoeg op je vertrouwt en op jouw beslissing wacht als er iets spooky gebeurt. Als je op je bit rekent om controle te hebben over je paard, doe je hem gewoon pijn, en dat terwijl je jezelf voor de kop zou moeten slaan omdat je niet weet hoe je een paard kan stilzetten.
Een bit is voor communicatie, niet voor controle.
Geloof je niet echt dat een touwhalstertje en de éénteugelstop je paard kunnen stilzetten, als een (scherp)bit dat niet kan? Wel, ik geloofde dat óók niet - en voor mij een heleboel andere mensen. Maar ik beloof je: het wérkt. Echt. De eerste keer dat ik de éénteugelstop nodig had (in een echte testsituatie) werd ik bijna uit het zadel gekatapulteerd omdat de stop zo onmiddellijk was, en ergens ver weg dacht ik nog altijd dat hij niet écht kon werken, dus ik rekende er niet echt op.
Hoe werkt de éénteugelstop?
Kort gezegd: je buigt hoofd (en hals) van je paard zijwaarts en ontkoppelt
op die manier de achterhand (de motor), zodat je paard niet meer vooruit
kan: je verhindert dat voor- en achterbenen samenwerken. Het is een relatief
vriendelijke manier om te voorkomen dat je paard met je wegrent - véél
vriendelijker dan in een gevecht raken door zo hard mogelijk aan twee teugels
tegelijk te trekken, met een paard dat op zijn beurt het bit vastklampt
om erop te kunnen leunen en zich zo vooruit te werpen, steeds sneller galoperend,
zoals racepaarden dat doen. Het is niet hetzelfde als je paard op een hele
kleine cirkel trekken. Zeker wanneer je paard niet meer kan denken en op
hol slaat: hem opsluiten vanvoor (door 'm in z'n mond te trekken) is het
omgekeerde van wat je moet doen, want het maakt een toch al schrikwekkende
ervaring ook nog eens pijnlijk.
Waarom is het wezenlijk verschillend van een paard op een kleine volte
“trekken”?
Hoewel het de buiging is die de beweging fysiek mogelijk maakt,
is het niet die buiging op zich die de stop veroorzaakt. Het is het overstappen
van de achterbenen dat het ontkoppelen veroorzaakt. En zo komen we op het
volgende belangrijke principe dat het succes van een éénteugelstop
maakt:
De éénteugelstop is alleen een effectieve noodrem als
het een getrainde techniek is.
Hoewel het er voor het ongeoefende oog uitziet alsof het erom gaat
het hoofd van het paard zo hard je kan om te trekken naar één
kant, is het tegendeel waar. Het is een getrainde techniek, en hij is alleen
betrouwbaar als je paard soepel genoeg is (in z'n hals en lichaam) om de
héle beweging fysiek aan te kunnen (de hele zijdelingse buiging),
en als je paard achteraan onder- en overstapt (het ontkoppelen).
Maar dat is dus iets dat je kan trainen, en het duurt niet eens zo
lang.
Bovendien moet je ook jezelf trainen: ook jij moet het juiste spiergeheugen
ontwikkelen, net zoals je paard - alleen lezen over deze techniek en 'm
voor het eerst proberen toe te passen in volle rengalop is de beste manier
om te crashen. Als je alles maar half-en-half traint, kan je ook maar een
half-en-half resultaat verwachten als het erop aankomt; dat is niet
anders dan als je thuis nooit over 80 cm geraakt met je paard en dan toch
op wedstrijd inschrijft voor een parcours van 80 cm, bijvoorbeeld.
Er zijn dus twee onderdelen aan de éénteugelstop:
1/Zijdelingse buiging
Hier gaat het erover dat je paard soepel genoeg moet zijn om de beweging
uit te voeren. Zijwaarts inbuigen, dus. Je hebt waarschijnlijk wel
geleerd om een wending of een cirkel met stelling te rijden, maar de buiging
waar we het hier over hebben gaat (letterlijk) véél verder.
Je paard moet z'n hoofd helemaal naar achter kunnen buigen, het hoofd recht,
en met z'n neus tegen z'n zij - ongeveer daar waar je tenen zijn als je
in het zadel zit. De meeste paarden kunnen dit al eventjes, op de wei,
als het jeukt - tenzij ze erg stijf zijn-, maar het hoofd daar ook houden
is niet vanzelfsprekend voor de meeste paarden. In het begin mag
je niet van je paard verwachten dat hij je het Hele Ding zomaar cadeau
doet - en vraag dat ook niet van hem! Beloon hem met een compleet loslaten
voor z'n kleinste poging - voor elk half centimetertje, voor elke halve
seconde langer. Forceer niks, trek niet: probeer hem een gevoel mee te
geven - geef 'm alle kansen om zo licht mogelijk te zijn. En heb geduld,
geduld, geduld.
2/Ontkoppelen
De achterbenen van je paard moeten kruisen - zet je paard nog steeds
gewoon z'n voeten naast elkaar neer, dan heeft hij nog steeds de kans om
z'n achterhand als motor te gebruiken. Eigenlijk komt het erop neer dat
je een goeie, actieve wending om de voorhand wil - met dàt verschil
dat je de hals van je paard zijwaarts inbuigt, en niet vertikaal. Als je
een éénteugelstop naar links uitvoert, betekent dit dus dat
het linkerachterbeen VOOR het rechterachterbeen stapt. De linkerachtervoet
stapt dus verder onder en leidt de beweging. Het gaat fout als de rechterachtervoet
eerst opzijstapt en de linkerachtervoet volgt - wat de achterhand doet
uitzwaaien.Als je paard dat doet, "valt" het paard naar buiten, "over de
buitenschouder", en is er geen ontkoppeling. En dat is nu precies wat er
gebeurt als iemand z'n paard gewoon rondtrekt en z'n paard doet achterover
vallen.
Igor legt je hierna stap voor stap uit hoe je aan de éénteugelstop begint.
(*) Igor beschrijft hier de Parelli-manier, die goed werkt voor veel
beginnende mensen en paarden - Parelli bouwde een “staart-stap” in omdat
het dan in het begin makkelijker is om bij het paard te blijven. Je kan
het ook op de Dorrance-manier doen - dan sla je de staart-stap over.
Wees in elk geval voorzichtig! Ook een staart heeft gewrichtjes die
je makkelijk
kan beschadigen.
Inge
> Stap1:
> Allereerst moet je het paard leren zijwaarts te buigen.
> Doe je dit voor de eerste keer zorg dan dat je eerst de staart van
het paard te
> pakken krijgt (*). Daarna ga je via touw en touwhalster op zoek naar
zijn
> hoofd.
>
>>
>
> Stap2:
> Probeer in deze positie te geraken,
> met je vingers rustig over de neus van het paard, dat is zachter
voor het
> paard. Haak wel één vinger in het touwhalster, als
het paard nu zijn hoofd wil
> wegtrekken beweeg je soepel mee maar laat niet los. Sommige paarden
zullen
> vanuit deze positie in een cirkeltje beginnen stappen of met de achterhand
van
> je wegstappen, en hier komt de staart in het spel. De staart dient
hier niet om
> het paard tegen te houden maar wel om zelf in dezelfde positie te
blijven
> tegenover het paard, dus als het paard wegstapt trek je niet aan
de staart je
> volgt hem. Dit terwijl je met je andere hand het hoofd losjes blijft
> vasthouden. Deze werkwijze voorkomt dat je jezelf slecht positioneert
en dat
> het paard op je tenen trapt en ondanks zijn gestap geraakt hij niet
verder van
> je weg, wat hem na een tijdje doet besluiten dat wegstappen geen
goede
> oplossing is en stilstaan een betere optie is. Dit kan een
paar minuten duren
> de eerste keren, het is dus ook een goede test voor je geduld…Je
blijft dus
> gewoon deze positie volhouden tot je stilstand bekomt, niet proberen
meer
> buiging te bekomen als je nog geen stilstand hebt, dit is iets dat
je zonder
> geworstel wil kunnen bekomen. Ook niet opgeven voordat je stilstand
bekomt
> anders leer je het paard dat als je zijn hoofd buigt hij van je moet
> wegstappen.
>
>
> Stap3:
> Als je stilstand hebt vraag je zachtjes wat meer buiging waarbij
je steeds de
> druk even van je hand haalt als je wat meer buiging bekomt, dit vertelt
het
> paard dat hij het goed doet. Hoe ver buig je nu het paard? Dit is
zeer
> afhankelijk van paard tot paard, heeft hij een korte nek? Is hij
stijf? Gebruik
> je verstand. De eerste keer buig je het paard niet zo ver als ik
hier doe en
> sommige paarden zal je nooit zo ver buigen. Het is hier zaak een
onderscheid te
> maken tussen fysische en psychische stijfheid, indien het gewoon
weerstand is
> probeer dan juist enkele centimetertjes meer te buigen dan waar de
weerstand
> begon. Als je op het punt gekomen bent dat je voor die keer voldoende
acht
> probeer dan de druk van je hand te halen terwijl het paard de positie
nog even
> volhoudt, laat ons zeggen de tijd die je nodig hebt om rustig 21
te zeggen.
> Lukt dat, dan laat je hoofd en staart los en wrijf je hem eens lekker,
trekt
> hij zijn hoofd eerder weg herbegin je gewoon. Als het paard terug
in een
> cirkeltje begint te stappen ga je terug naar stap 2 en focus je op
stilstaan.
>
> Stap 4:
> Als je je paard goed kan buigen terwijl je de staart vasthoudt kan
je het gaan
> proberen zonder de staart vast te houden. Ga naast je paard staan
leg je arm
> over zijn rug, dit zal je weer helpen in de goede positie te blijven
als hij
> wegstapt. Neem het touw kort genoeg.
>
>
>
> Stap 5:
> Breng nu je buitenhand naar waar je navel zou zijn als je in het
zadel zou
> zitten. Kijk naar de knoop onder aan het touwhalster, hier is geen
spanning
> aanwezig en zo licht wil je dit echt kunnen als je de one-rein-stop
wilt
> gebruiken. Als het paard met lichtheid op het punt gekomen is dat
je voor die
> keer voldoende acht, laat het touw dan vieren en beloon uitbundig.
Als er
> weerstand optreedt pas je hetzelfde toe als in stappen 2 en 3. Eerst
focussen
> op stilstand, dan rustig wat meer buiging vragen, en belonen voor
elke goede
> respons door even de druk weg te laten. Dit is minder gemakkelijk
dan het
> klinkt, als je een paard iets nieuws leert is het belangrijk te belonen
voor de
> kleinste poging van het paard in de goede richting. Maar na een paar
keer wil
> je verder komen en toch moet je goede pogingen blijven belonen. Dit
doe je door
> even de druk weg te layen en onmiddellijk opnieuw te vragen, beloon
je te lang
> sta je terug bij je uitgangspositie, wil je te snel opnieuw vragen
ben je vaak
> te brutaal en roep je negatieve gevoelens op bij het paard. Dit exact
doseren
> en timen kan je best oefenen door het met verschillende paarden te
proberen.
>
>
>
>
> Stap 6:
> Nu het tweede belangrijke onderdeel van de one-rein-stop: het wijken
van de
> achterhand met overstap van de achterbenen. Buig eerst het paard,
als het hoofd
> in een hoek van 90° staat tegenover het lichaam van het paard
is dat voldoende
> om deze oefening uit te voeren. Als je voldoende buiging hebt geef
dan wat touw
> terug, probeer de bugging te houden zonder spanning op het touw.
Druk nu
> zachtjes met je gestrekte vingers achter de laatste rib, wijkt het
paard niet,
> druk dan wat harder en dan nog wat harder maar niet zo hard
dat het je echt
> een inspanning vergt om het vol te houden. Blijf nu staan met je
hand in een
> statische positie, daarmee bedoel ik; als het paard nu één
stapje wijkt zou hij
> los moeten komen van je hand, wrijf dan onmiddellijk op de plaats
waar je de
> druk hebt toegepast. Wijkt het paard meer dan bedoelt, volg de achterhand
dan
> en wrijf tot het paard stilstaat, doe dit op een ontspannen wijze.
Zo vermijd
> je dat het paard je leert ontwijken en associeert hij wrijven met
ontspanning.
>
>
> Stap7-1:
> Eens het paard kan wijken met de achterhand vraag je meer, tot hij
tijdens het
> wijken de achterbenen kruist. Hoe vraag je meer? Door snel opnieuw
te vragen.
> Als het paard het wijken met aanraking snapt, kan je het gaan doen
zonder
> aanraking, dan moet je wel van verder van het paard weg beginnen,
zodat hij de
> tijd heeft te snappen wat je bedoelt. Trek een halve cirkel van een
meter voor
> het paard tot aan zijn achterhand, op deze halve cirkel moet jij
je bewegen, je
> vertrekt dus van een meter voor het paard, tijdens de eerste kwartcirkel
let je
> erop dat het hoofd van het paard meekomt. Eens een kwart afgelegd
focus je op
> de achterhand. Je waggelt nu wat met het uiteinde van het touw, wijkt
het paard
> niet draai je bovenhands met het uiteinde van je touw, wijkt het
paard nog niet
> draai je harder met het touw tot het zoeft. Ondertussen nader je
nog steeds de
> achterhand, wijkt het paard nu nog steeds niet zal je het paard uiteindelijk
> raken, maar hij heeft nu alle kansen gehad om te wijken voor je hem
raakte. Dit
> is dus wat anders dan het paard plots een klap verkopen. Als het
paard in één
> van deze stadia wijkt, laat je het uiteinde van het touw vallen en
stap je
> ontspannen glimlachend op de achterhand af en wrijft. Wijkt het paard
verder;
> blijven volgen en wrijven.
>
>
> Stap7-2:
> Dan bouw je dit weer op tot je het kruisen van de achterbenen bekomt.
In foto
> 7-2 laat ik zien dat een paard echt wel kan overstappen, ik forceer
de situatie
> en het paard daarbij omdat het voor de fotografe zeer moeilijk was
om op het
> juiste ogenblik af te drukken, zo kort mag je hem dus niet houden.
>
> Veel gemaakte fouten:
> - Een halve cirkel is geen halve ellips, als je te kort bij de schouder
langs
> gaat zal het paard achterwaarts gaan of je staat plots bij de achterhand
en
> hebt geen tijd en ruimte meer om iets op te bouwen. Vorder je te
snel heb je
> hetzelfde probleem, ook het paard krijgt dan niet de tijd om te snappen
wat je
> verlangt.
> - Ben je een keer tot het uiterste moeten gaan om het paard te doen
wijken denk
> er dan aan dat je de volgende keer weer bij de zachtste impuls moet
beginnen,
> anders leert je paard nooit op een zachte impuls reageren want hij
krijgt de
> kans niet meer.
> Stap 8:
> Als we het paard vanop de grond met lichtheid kunnen laten buigen
en
> overstappen kunnen we het vanop zijn rug proberen. Doe dit eerst
met een
> touwhalster dan beschadigen je fouten zijn mond tenminste niet.
Eerst weer het
> buigen alleen, laat je hand zakken langs de teugel of het touw, ondertussen
> haal je met je andere hand het touw al wat op. Zo moet je minder
ver
> vooroverbuigen wat vooral zonder zadel handig is. Als je voorbereiding
goed was
> zal het paard zijn hoofd al wat geven.
>
>
> Stap 9:
> Het is belangrijk dat je de teugel goed opent alvorens je hand naar
je navel te
> brengen, het is zijwaartse buiging die je wil. Trek je direct naar
je navel toe
> dan trekt het touwhalster nodeloos op zijn neusbrug. Als je dit met
een trens
> doet moet je daar nog beter op letten, met een stang mag deze techniek
niet
> toegepast worden.
>
>>
> Stap 10:
> Als je met lichtheid stap negen bekomen hebt breng je je hand naar
je navel,
> wrijf ondertussen met je andere hand over zijn nek om hem gerust
te stellen.
> Voer deze beweging rustig uit. Afhankelijk van de bouw
van het paard zal de
> neus ergens van je knie tot je tenen komen. Test of het paard zijn
hoofd even
> in deze positie wil houden zonder ondersteuning van het halster,
zo ja; laat
> het touw los en beloon uitbundig.
>
> Veel gemaakte fouten:
> - Komt de neus van het paard tot aan je knie maar hij kijkt daarbij
met één oog
> naar de grond dan heb je niet het goede soort buiging, ga terug naar
het
> grondwerk in dat geval en verbeter het buigen.
> - Als je teugel te lang is zal je niet weten waarnaartoe met je hand,
als je
> hand bij je navel is moet alles ok zijn.
> - Is je teugel te kort dan zal je het hoofd van het paard horizontaal
trekken,
> weer fout
-Begint het paard in een cirkeltje te stappen hou dan vol tot hij stil
> staat.
>
>
> Stap 11:
> Als het buigen goed lukt breng je je been achteruit en vraag je de
achterhand
> om te wijken, wijkt hij niet activeer dan je been tot hij wijkt.
Als je geen
> overschot aan ervaring hebt zet je hand dan vast op je dijbeen. Daarmee
vermijd
> je dat je aan het halster gaat trekken terwijl je je been activeert,
het paard
> buigt immers al. Bij een weinig ervaren paard breng je je been genoeg
achteruit
> opdat de impuls duidelijk zou zijn.
>
>
>
> Stap12-1:
> Het paard stapt eerst met zijn buitenachterbeen weg. Als het nu zijn
> binnenachterbeen gewoon bijbrengt is dat niet goed genoeg, je wilt
hiermee
> doorgaan tot het binnenachterbeen overstapt, dat voel je omdat de
binnenheup
> dan zakt, als het paard alleen het binnenachterbeen bijbrengt blijven
de heupen
> horizontaal. Dat overstappen is zo belangrijk omdat het paard dan
niet meer
> vooruit kan stormen, indien hij zijn binnenachterbeen alleen bijtrekt
staat de
> achterhand nog steeds klaar om voorwaartse kracht te ontwikkelen
en de
> one-rein-stop dient nu net om in elke situatie je paard tot stilstand
te kunnen
> brengen. De one-rein-stop dient voor nog meer, maar dat is voor een
ander
> artikeltje.
> Stap 12-2:
> Uit deze foto kan je twee dingen leren, eerst en vooral: het was
voor de
> fotografe ook hier moeilijk om op het juiste moment af te drukken,
daardoor
> moest deze sukkelaar een schier oneindige reeks stops uitvoeren en
kwam er wat
> verzet, hij wou zijn hoofd terug hebben, dit zullen jullie in het
begin zeker
> tegenkomen, zet dan zoals ik hier voordoe je hand weer vast op je
dijbeen, als
> het paard nu één centimetertje toegeeft is de druk
weer van het touw en is je
> release(beloning) altijd goed getimed.
> Ten tweede, kijk naar de ruime stap, dit wil je ook bekomen.
>
> Stap 13:
> Hier heb ik mijn overstap. Dus… de volgorde van evenementen is als
volgt: hand
> langs de teugel laten zakken-teugel openen- hand naar navel-been
achteruit- het
> paard laten wijken tot hij overstapt- dan been eraf-maar blijven
buigen tot
> hij stilstaat-als hij stilstaat teugel los-uitbundig belonen.
>
> Stap 14:
> Ok, nu kunnen we dit vanuit stap proberen, daarna vanuit draf en
galop.
>
> Foto 15:
> Hier voer ik een one-rein-stop uit vanuit stap en met trens, let
op de actieve
> overstap. Mijn linker teugel had hier wel wat losser mogen hangen,
deze foto is
> al een tijd geleden gemaakt en ik weet natuurlijk niet meer of er
spanning op
> de teugel was of niet, maar om te voorkomen dat er spanning op de
buitenteugel
> komt kan je hem best meer vieren dan ik hier doe.
>
> Ik hoop dat jullie er iets aan hebben,
>
> Igor Ost.
-------------------------------000000000000-------------------------------
L'arrêt en rêne unique
(OneReinStop) un frein de secours ?
Votre cheval s'emballe, vous prend la main ? Il vous est possible -si vous y parvenez- de rester calme, bien en selle et d'attendre que le cheval ayant jeté son feu que votre cheval s'assagisse en espérant que dans l'intervalle vous n'ayez pas eu d'accident, mais peu de personnes ont cette attitude la plupart préfère s'arrêter avant en tentant de garder un certain contrôle par une prise de main ferme et en arrachant littéralement le mors et la bouche du cheval. Généralement cela n'arrête pas immédiatement les 600 Kg de muscles équins et à la prochaine mise en selle un mors plus "contraignant " est installé allant de l'hackhamore métallique utilisé en traction au caveçon portugais à pointe utilisé pour longer le cheval.. Le nez ne sera peut être pas cassé mais la liaison de confiance entre le cheval et son cavalier certainement détruite.
En autres mots si vous ne savez pas arrêter votre cheval vous
ne savez pas monter en sécurité et mettez en danger non seulement
vous-même mais tous ceux qui se trouvent dans le voisinage.
Le OneReinStop a été considéré aux État
Unis comme le frein de secours et peut être adapté à
tous les types d'équitation voici les bases de son fonctionnement.
En plus de l'arrêt -et de la sécurité qu'une
maîtrise de son cheval procure- les exercices qui sous-tendent le
OneReinStop améliorent la souplesse, l'incurvation et la relation
de confiance entre le cheval et son cavalier. Le plus intéressant
est surtout qu'une fois l'exercice maîtrisé par le cavalier,
le cheval comprend très rapidement que l'humain perché sur
son dos est en contrôle de sa vitesse et par voie de conséquence
l'usage même du OneReinStop devient obsolète!
Les conseils avant de commencer... pas après!
Apprendre n'est pas improviser. Commencez avec un licol (de préférence
un licol fiador) pour
l'apprentissage du OneReinStop. Car même avec un mors, deux
rênes et toute votre force le cheval sera toujours plus fort que
vous. Même si vous placez son menton dans son poitrail en tirant
de toutes vos forces, il arrivera encore à s'enfuir au galop et
là n'est pas le but, ni la fuite ni le fait de tirer sur les rênes
d'ailleurs.
Travailler d'abord les bases pour que le cheval accorde sa confiance
et attente d'un ordre de votre part même en cas de fait inhabituel
ou inquiétant. Si vous faites confiance à l'action
du mors, vous n'utilisez que des ordres coercitifs et douloureux, alors
que c'est votre coulpe qu'il vous faut battre et non le cheval.
Un mors est pour la sollicitation pas pour le contrôle
Comment? Ce n'est pas un utilisant un mors plus sévère
que je vais arrêter mon cheval mais avec un licol? Incroyable
pourtant les plus sceptiques d'entre nous en ont été témoins
le OneReinStop est terriblement efficace. Tellement que le risque
d'être éjecté de la selle est réel tellement
l'arrêt du cheval est brusque et inhabituel pour des cavaliers qui
calculent les distances de freinage en dizaines de foulées..
ET ça fonctionne ?
Et oui ! la première fois que j'ai du l'essayer je n'y croyais
pas trop habituée que j'étais aux longues distances d'arrêts..
Le cheval s'arrêta net et je tombais presque de la selle
Et ça fonctionne comment ?
Un peu comme pour un dérapage contrôlé : on tourne
le volant, on bloque les roues arrière, débraye et relache...
En un mot sur le cheval aussi nous allons débrayer le moteur et
bloquer le différentiel ! il s'agit par une profonde incurvation
de l'encolure vers le bas et du corps dans un déplacement latéral
d'entraver la coordination entre les antérieurs et les postérieurs.
Le cheval pour conserver son équilibre se contraint lui même
à l'arrêt alors que les systèmes basés sur les
action de mors s'exercent en coercicion avec le risque supplémentaire
que le cheval ne s'enferme dans un galop en s'appuyant sur le mors.
Au contrainte une traction sur une volte entraîne une récupération
du contrôle du cavalier sur sa monture. Pourquoi ? Non ce n'est
pas le petit, non ce n'est pas l'incurvation bien que celle ci conditionne
celle là et induit pour la même raison que celle évoquée
plus haut la déconnexion entre les antérieurs et postérieurs.
Ceci entraîne un passage par l'arrêt pour conserver l'équilibre.
Mais cette technique comme toutes les autres s'apprend...
Ce n'est donc pas en tirant de toutes ces forces sur les rênes
pour courber l'encolure et le cheval - ce que voit l'oeil du néophyte-
mais bien l'entraînement qui assouplit le cheval et lui permet de
s'arrêter par la technique du OneReinStop. Mais le cavalier
a lui aussi besoin d'entraînement... et cela ne s'obtient en lisant
la newsletter sur un cheval lancé en plein galop... Non même
aux lecteurs les plus enthousiastes nous conseillons vivement la piste
de travail et la patience de l'entraînement qui est le seul garant
de sécurité et de réussite. Personne ne s'inscrit
à une épreuve de jumping si son cheval ne saute que des cavaletti....
Retournons vers le OneReinStop
Première partie : l'incurvation
Vous avez certainement appris l'incurvation pour un cercle, une volte
etc. mais ici ce que nous demandons au cheval est plus. Nous recherchons
une encolure entièrement pliée, la tête droite contre
son flanc, les naseaux du cheval contre vos orteils lorsque vous serez
en selle. Tout seul au pré ou au box le cheval le fait spontanément
ne fut ce que pour se mordiller mais maintenir sa tête dans cette
position n'est pas habituel, à nous de lui apprendre. Ne vous
attendez pas à ce que le cheval vous offre spontanément le
résultat escompté sur un plateau, non il vous faudra du temps
répétons le et récompensez chaque petit progrès
voilà la clé du succès. Ne tirez pas la tête
vous n'induiriez qu'une réaction de rejet : vous amènerez
progressivement la tête du cheval du cheval dans la position souhaitée
et à chaque centimètre gagné, à chaque seconde
de non résistance récompensez en relâchant immédiatement
la pression et ensuite par des caresses. Patience et longueur de
temps font plus que force et rage
Deuxièmement
Et pour débrayer on appuie....
En fait ce que nous recherchons ici est de désynchroniser l'avant
main et l'arrière main. Nous allons demander un appuyé
aux postérieurs ceci empêche le cheval de maintenir une allure
vive. Ceci implique que dans un OneReinStop demandé
avec une incurvation de l'encolure de l'encolure à gauche, le postérieur
gauche projette en avant du postérieur droit. Attention si
le postérieur droit passe devant le gauche le cheval au contraire
pivote passe sur l'épaule extérieure, il reste maître
de son impulsion et le cavalier s'enferme dans un virage à vive
allure.
Igor détaille ci après une méthode d'apprentissage basée sur l'enseignement de Pat Parelli. Tom Dorrance saute l'étape au sol. Soyez en tout cas prudents et attentifs même une queue de cheval peut causer des surprises et il y a deux postérieurs juste dessous...
1° Apprendre au cheval à s'incurver.
Pour les premières fois agrippez sa queue et ensuite via la
longe attachée à son licol amenez doucement la tête
vers son flanc. La tension sera très
légère, une invite à suivre votre main.
2° essayez de conserver cette position
avec vos doigts caressez et masser les naseaux, le cheval apprécie
énormément...
ayez une prise sur le licol et même si le cheval cherche à
se dérober tachez de maintenir votre position par rapport au cheval
et l'incurvation de celui-ci. Certains chevaux essayeront de s'échapper
en partant sur un cercle ou en appuyés. C'est ici que la queue du
cheval vous vient en aide. Non pour immobiliser le cheval mais pour
maintenir votre position relativement à lui. Cette démarche
vous permet de maintenir votre pression psychologique, en effet la tentative
de dérobade du cheval ne lui permettant de se dégager il
se rend vite compte (après quelques minutes toutefois) que la seule
alternative confortable est l'arrêt.
Ne pas relâcher si l'arrêt n'est pas obtenu. Vous
récompenseriez la dérobade et apprendriez au cheval à
se dérober dès que vous demandez une incurvation d'encolure.
Vous ne demanderez une incurvation complémentaire que lors des périodes
d'arrêt.
3° Une fois l'arrêt obtenu, vous incitez une incurvation
supplémentaire de l'encolure et relâcher immédiatement
la tension si le cheval obéit. La récompense immédiate
est le meilleur encouragement pour un cheval. De quelle amplitude
sera l'incurvation ? Cela dépend du cheval et de son entraînement.
Soyons réalistes, ce qui importe surtout est l'entraînement
progressif et les progrès patients et constants.
Certains chevaux sont raides physiologiquement et là malheureusement
l'apprentissage ne peut rien , d'autres se raidissent psychologiquement
et là l'enseignant doit intervenir. Ce qui est important est
de pouvoir travailler en confiance et de gagner centimètres par
centimètres. Un centimètre gagné mérite
une récompense. Relâchez toute pression et demandez
le maintien de la position le temps de dire "encouragement". Le cheval
obéit à votre demande ? Relâcher alors la queue
et la tête et caressez abondamment, dans le cas contraire faites
quelques pas avec le cheval demandez l'arrêt et recommencez au point
1
1
2
3
4° Une fois l'incurvation obtenue facilement par la technique précédente vous essayerez sans tenir la queue. Placez vous sur le côté du cheval avec un bras au dessus de son encolure sans essayez toutefois de le maintenir mais uniquement pour maintenir votre position par rapport à lui et vous trouver à un endroit où il ne risque pas de vous piétiner. Prenez la longe sans tendre celle-ci.
5
6
5° ramenez votre main à la position que celle- ci aurait si vous étiez en selle. Demandez ainsi l'incurvation et observez bien qu'il n'y a aucun e tension entre votre main, la longe et le licol. La main doit rester aussi légère lors de l'utilisation du OneReinStop. Si votre élève progresse : récompensez sinon retournez éventuellement à l'apprentissage de la phase précédente, rien ne presse. Si le cheval essaye de se dérober après s'être incurvé, procédez comme précédemment : maintenez votre position par rapport au cheval et obtenez à nouveau l'arrêt, redemandez de l'incurvation et récompensez chaque progrès en relâchant la pression. Ceci est très important même si l'avancement est lent il importe de récompenser chaque tentative mieux réussie que la précédente même si le résultat n'est pas parfait. attention récompenser ici signifie relâcher la pression pas commencer des câlins ce qui vous ramènerait à recommencer tout depuis le début !
6 Deuxième partie : la phase de contrôle sur l'arrière
main obtenir une session et un appuyé. Vous conservez votre
position et demande l'incurvation de l'encolure à 90°.
vous relâchez la pression et maintenez l'encolure incurvée.
Avec vos doigts tendus vous appuyer sur le flanc du cheval après
la dernière côte. Le cheval doit céder, s'il ne le
fait pas appliquez une pression plus forte mais toujours constante de telle
façon que si le cheval se déplace latéralement d'un
pas votre pression soit nulle. si le cheval obéit récompensez
en plus en caressant la partie de son corps où vous avez appliqué
la pression.
si le cheval continue son appuyé alors que vous avez relâché
la pression maintenez votre position par rapport à lui et continuer
de le flatter ainsi le cheval n'associera pas appuyé et dérobade
mais sensation agréable et récompense.
7-1 Nous passons ensuite à l'étape suivante, ici
sans toucher le cheval mais sans nous croiser les bras car nous demandons
au cheval de se croiser les jambes. Cette fois vous demandez un appuyé
à distance puisque le cheval l'exécute correctement au contact.
vous vous déplacerez sur un demi cercle de un mètre de rayon
en démarrant face au cheval. Pendant le premier quart de cercle
vous vérifierez que le cheval vous observe et que sa tête
suit votre déplacement. vous dirigez ensuite toute votre attention
sur l'arrière main. Votre main extérieure agite
l'extrémité de la longe. Le cheval ne cède pas,
faites des mouvements plus rapides et portez la main plus haut sans cessez
de vous approchez du cheval. Si le cheval cède avant que vous
ne l'atteigniez cessez tout mouvement de la corde et caressez l'arrière
main en le félicitant, maintenez votre position si il continue son
déplacement .
L'exercice sera répété jusqu'à obtenir
un appuyé correct avec le croisement de l'antérieur gauche
devant le droit si l'incurvation est à gauche et inversement. L'illustration
7-2 est caricaturale il n'est pas nécessaire ni souhaitable d'être
aussi étriqué dans ses mouvements mais cette position facilitait
le travail du photographe....
Fautes fréquentes
- une élipse ou un patatoïde informe ne sont pas des cercles....
le cercle permet d'arriver perpendiculairement à l'arrière
main et permet au cheval de percevoir une intention claire dans votre démarche
et lui laisse le temps de la réflexion et de l'action.
- des demandes répétées et trop énergiques
: alternez et récompensez le plus souvent possible chaque geste
d'obéissance et même au début les tentatives même
infructueuses... au moins votre cheval sera récompensé d'un
effort d'attention.
En selle mais avec prudence et circonspection
Une fois les étapes de travail au sol parfaitement maîtrisées
le cavalier doit recommencer l'apprentissage du cheval assoupli en selle.
Dans les premiers exercices nous vous recommandons de travailler avec des
longes fixées au licol (le cheval peut être muni d'un bridon
et d'un mors mais vous n'utiliserez pas celui-ci pour l'exercice).
Le premier travail sera d'obtenir à nouveau l'incurvation.
La main intérieure demande une ouverture de rêne et glisse
le long de la longe intérieure tandis que la main extérieur
maintient la tension, la longe est ainsi ramenée progressivement.
Si l'apprentissage a été correctement effectué le
cheval donne son encolure facilement. Pendant ce temps la main extérieure
-ayant lâché la longe intérieure- flatte l'encolure
9 Il est important de demander une rêne d'ouverture avant de ramener la main car sinon l'action se réduit à une pression sur le chanfrein qui encapuchonne le cheval. De plus cette erreur deviendrait dangereuse avec certains enraiements.
10 Toujours en douceur et lentement la main intérieure revient vers le cavalier et la tête du cheval suit. Suivant la taille du cavalier et la conformation du cheval les naseaux devraient arriver entre le genou et les orteils avec un chanfrein parallèle à la jambe du cavalier. Si tel est le cas féliciter abondamment . Si le cheval ne souhaite pas maintenir son encolure dans la position demandée pas de panique vous reprendrez l'exercice après avoir déjà récompensé l'obéissance à votre demande.
Erreurs fréquentes
-Les naseaux sont bien en contact avec la jambe du cavalier mais toute
l'attention et le regard du cheval sont concentrées sur le sol...
Il faut retourner à l'étape un du travail au sol...
-Les rênes tenues trop longues... Il faut une tenue de
correcte, rêne "longue" ne signifie pas "pendouillante"
- mais sans tomber dans le travers inverse car sinon c'est la rêne
extérieure qui ne suit pas le mouvement de l'encolure...
Le cheval part il en cercle .. maintenir sa position jusqu'à
l'arrêt et féliciter à l'arrêt
11 Le cheval s'incurve sur demande parfait alors maintenant on passe
sur le train arrière.
Pour ne pas devoir penser à contrôler trop d'actions
simultanément votre main intérieure reste immobile sur votre
cuisse. Votre jambe se porte clairement en arrière et demande
un appuyé.
>
- 
- 
Donc en résumé et en image
rênes correctement ajustées
la main intérieur glisse la main extérieur reste fixe
la main extérieur redevient mobile et laisse l'encolure libre
la main intérieure ouvre et ramène la tête du cheval
la jambe demande un appuyé
le postérieur extérieur se déporte
le postérieur intérieur intérieur croise en arrière
le cheval s'arrête pile
le cavalier récompense abondamment
Voilà j'espère que l'explication a été claire,
le OneReinStop a encore d'autres utilités qui feront l'objet d'un
autre article
>
---------------------------------
Tejstu cet têt' de mule...
>Heb je ooit gedacht dat je paard koppig was als hij de ene keer exact
> wist wat je vroeg en er de volgende keer helemaal niets van bakte?
> Waarschijnlijk is het geen koppigheid maar een natuurlijk onderdeel
van
> de leercyclus.
> Wat is het geschikte ogenblik om je paard iets nieuws te leren? Als
we
> over een menselijke student spreken, kunnen we ons situaties inbeelden
> zoals na een goede nachtrust of niet te dicht bij etenstijd. Dit
geldt
> ook voor paarden. Maar dat is niet het belangrijkste deel van leren.
Net
> zoals mensen momenten hebben waarop ze gemakkelijkst nieuwe dingen
> leren, zo hebben paarden ook ‘leermomenten’. Maar je hoeft niet te
raden
> naar de juiste timing. Je kan weten wanneer je vertrouwde dingen
moet
> oefenen en wanneer je nieuwe gebieden kan verkennen.
> Kijken we naar het grondwerk en hoe paarden leren.
> We weten dat een paard niet begint met te weten wat we van hem willen.
> Maar hij begint z’n leven ook niet met te weten wat andere paarden
van
> hem willen. Hij leert het alletwee door ervaring (alhoewel we op
sommige
> dagen wel zouden wensen dat we hem alleen maar een boek hoefden te
> kopen!).
> Maar je paard leert niet typisch een les na slechts één
ervaring. Zeker,
> hij kan bang genoeg worden om angst met een bepaalde situatie te
> associeren, of hij onthoudt waar een konijn uit het struikgewas gehold
> kwam. Maar da’s niet hetzelfde als het leren van een geconditioneerde
> respons op een welbepaalde hulp.
>
> Opties onderzoeken
> Paarden denken niet in termen van juist en verkeerd. Ze denken in
termen
> van wat werkt en wat niet. Ze handelen instinctief, en als ze een
> probleem hebben, onderzoeken ze de mogelijkheden waarvan ze denken
dat
> die hen van hun probleem zullen afhelpen.
> Als je paard dus vastgebonden staat en hij schrikt ergens van, kan
hij
> proberen achterwaarts te lopen, zelfs al is hij vastgebonden. Dit
omdat
> reageren sneller gaat dan nadenken.
> Onze taak is het om het paard te gewennen om zodanig op een hulp
te
> antwoorden dat z’n eerste reactie de door ons gewenste respons is.
En
> dan willen we dat op zo’n trainingsniveau doen dat hij correct op
de
> hulp reageert, zelfs als z’n instincten hem zeggen het anders te
doen.
> Een paard dat dus goed getraind is om te "wijken voor druk" aan het
> halster kan dus natuurlijk nog schrikken als het vastgebonden staat,
> maar hij zal niet achteruittrekken. Of, zodra hij begint met trekken,
> zal hij zodra hij de druk van het halster op z’n hoofd voelt, terug
> voorwaarts bewegen en een ramp zal vermeden worden.
>
> Drie basisgedachten zijn van belang om te verstaan hoe het werkt.
> Ten eerste, het sleutelwoord in "geconditioneerde respons" is
> "geconditioneerd", wat wil zeggen dat om consequent de juiste respons
te
> krijgen, herhaling nodig is. Hoe weet een goed getraind paard dat
het
> moet aangalopperen als de ruiter de hulpen daartoe geeft? Op dezelfde
> manier als een pianist in de concertzaal geraakt - oefening, oefening,
> oefening.
> Het tweede concept is dat dieren, en in ‘t bijzonder paarden, onthouden
> wat gebeurde net voordat er iets anders gebeurde. Neem bijvoorbeeld
je
> hond. Stel je voor dat je TV aan het kijken bent, je hond aan je
voeten.
> Je staat op en wil je laarzen nemen. Wat doet je hond? Voordat je
de
> eerste laars kan opnemen, is hij al opgestaan, kwispelt met z’n staart,
> en gaat hij opgewonden naar de deur. Hij weet dat als je ‘s avonds
je
> laarzen neemt, je naar buiten bij de paarden op controle gaat en
dat hij
> meemag en ook alles in de stal mag onderzoeken.
> Ten derde, paarden leren niet op een consequent toenemende wijze,
zoals
> een mens een trap bestijgt - een stap omhoog, volgende stap omhoog,
nog
> een stap omhoog en zo verder. Ook maken ze niet alleen maar vooruitgang,
> dan een plateau, dan weer vooruitgang. In feite gaan ze door ups
en
> downs terwijl ze leren. Deze verbeteringen en achteruitgangen noemen
we
> de ‘leercyclus".
>
> Motivatie
> Als een paard wil dat een ander paard iets doet, bijvoorbeeld, van
z’n
> maatje weg bewegen, dan maakt hij een dreigende beweging. De dreiging
> van iets slechts wat kan gebeuren, motiveert het andere paard om
uit de
> weg te gaan. Dat is één vorm van motivatie - angst
voor de gevolgen.
> Een andere vorm van motivatie is het verwachten van beloning.
> Bijvoorbeeld, als je in een piste rijdt, waarom probeert je paard
naar
> de uitgang te geraken? Omdat meestal als hij de piste verlaat, hij
terug
> naar z’n stal of weide mag. Die beloning of positieve motivatie is
sterk
> genoeg om telkens opnieuw te proberen buiten te geraken.
> Als we willen dat ons paard z’n gedrag verandert, zijn er twee manieren
> om dit te doen.
> We kunnen hem met geweld dwingen om te doen wat we willen, waarbij
we
> eenmalig kunnen bekomen wat we willen - en soms is dat al wat we
nodig
> hebben, bijvoorbeeld als hij op onze teen staat. Maar als we willen
dat
> hij dat gedrag herhaalt, bijvoorbeeld, op aanwijzing in de trailer
> stappen, dan moeten we z’n respons conditioneren naar een
> "in-de-trailer-stappen-hulp". Angst voor gevolgen kan een paard tot
> inschikkelijkheid dwingen, maar positieve motivatie helpt een paard
> goede prestaties te ontwikkelen.
> Als we willen dat ons paard iets doet, moeten we hem daartoe motiveren.
> En, voor de hand liggend, de motivatie om te doen we willen, moet
groter
> zijn dan z’n redenen om het niet te doen. Een les zal dus soms beginnen
> met een erg eenvoudige stap die het paard goed kent, niet omdat je
per
> se die oefening moet oefenen, maar omdat het je een vertrekpunt biedt
om
> het paard eraan te herinneren hoe heerlijk de beloning is die je
hem
> aanbiedt. Het is een gelegenheid om de ‘ja-antwoord’-hulp te versterken.
>
> Zo kan je, voordat je rijdt, nageeflijkheidsoefeningen doen op de
grond,
> om het paard eraan te herinneren dat als hij z’n nek buigt als antwoord
> op je hulp, je onmiddellijk de druk op de teugel lost. Je herinnert
hem
> eraan dat je vraag redelijk en van korte duur is, en dat je onmiddellijk
> beloont als hij het correcte antwoord geeft. Met een paar van zo’n
> herinneringen krijgt je paard al snel de gewoonte om mee te werken.
> Pijn is geen goede motivator. Pijn kan een correcte respons geven
bij
> eenmalige gelegenheden, maar het doet geen consequente goede prestaties
> ontstaan. Je kan een paard niet zeggen van beter of mooier te bewegen
> door hem pijn te doen. En als je pijn als motivator gebruikt, moet
je
> telkens wanneer je wil dat het paard die oefening herhaalt, die pijn
> opnieuw gebruiken. Dat kan een tijdje werken, maar motivatie door
pijn
> is zoals de meeste drugs: vroeg of laat moet je er meer van gebruiken
om
> dezelfde respons te krijgen. Maar ook werkt het niet als de pijn
of de
> angst van het paard groter is dan de pijn die we hem kunnen toebrengen
> met scherpe sporen of bitten. Als je paard bijvoorbeeld in paniek
naar
> huis holt, kunnen we hem nooit genoeg pijn in z’n mond doen om z’n
> voeten tot stilstand te brengen, en we zouden dat ook niet willen
> proberen tenzij ons leven in gevaar is. Om verschillende redenen
maken
> we dus geen gebruik van pijn.
> We willen wel gebruik maken van beloning, en de enige manier om dat
> weghollend paard tot stilstand te brengen is door hem vooraf
> geconditioneerd te hebben om op een hulp te antwoorden. Omdat we
hem
> niet kunnen conditioneren terwijl hij aan het weglopen is, gaan we
terug
> naar het beginpunt, en leren hem te antwoorden in stap, vervolgens
in
> draf en dan in galop. Hoe lang duurt zoiets en duurt het niet al
te
> lang? Door met verschillende kleine stappen te werken, en er zeker
van
> te zijn dat het paard zich veilig voelt met elke stap vooraleer je
naar
> de volgende gaat, wordt het leerproces versneld.
>
> Ups en downs
> We moeten een plan in ons hoofd hebben, en het doel is niet waar
we mee
> beginnen. We beginnen waar we absoluut 100% "ja, ik doe het met plezier
> voor je"-controle hebben en zetten de stappen naar ons doel uit.
Dan
> gaan we terug en kijken we hoeveel kleinere stapjes we nog kunnen
maken.
> Deze mini-stapjes geven ons de gelegenheid om ons paard (en onszelf)
te
> feliciteren met wat hij geleerd heeft. Als we de afstand tussen twee
> stappen te groot maken, zullen we teveel ineens vragen - wat betekent
> dat er voor het paard teveel opties zijn om het verkeerd te doen
- en
> het eindigt met ontmoediging van het paard en van onszelf.
> De eerste maal dat we iets nieuws vragen aan ons paard, weet hij
niet
> wat we willen, zodat hij gaat experimenteren. We kunnen zeggen dat
hij
> z’n opdracht dan ‘slecht’ uitvoert. Als hij z’n mogelijkheden
> onderzoekt, zeggen de wetten van het toeval dat hij af en toe de
juiste
> mogelijkheid zal kiezen. Als hij begint te herkennen wat werkt -
en
> beloond wordt door verdwijnen van de hulp - en wat niet, zal
zijn
> prestatie beginnen te verbeteren, tot we die ‘goed’ noemen. Elk stadium
> is belangrijk, maar aan ‘goed’ hangen enkele risico’s.
> In het ‘goed’-stadium raadt het paard nog altijd, maar hij raadt
meer
> juist dan verkeerd. Als de trainer denkt dat het paard de hulp kent
als
> z’n prestatie ‘goed’ is, dan vergist hij zich. Hij zal wellicht het
> paard in een moeilijkere positie brengen en tot z’n scha en schande
> ondervinden dat het paard de hulp niet kent. Je ziet dit gebeuren
met
> een groen paard dat klaarblijkelijk kan gestuurd en gestopt worden
in
> een kleine piste. Z’n eigenaar gaat met hem buiten rijden, en opeens,
> met al die afleiding daar rond hem, lijkt het paard alles vergeten
te
> hebben wat hij wist. In werkelijkheid heeft het niets vergeten -
hij
> kende het gewoon niet zo goed als z’n eigenaar dacht.
> Als je verder gaat met dezelfde hulp te oefenen, zul je ondervinden
dat
> de prestatie van je paard zal verminderen, zelfs ‘slechter’ dan waar
je
> begon. Op dit punt denken mensen meestal dat ze iets fout gedaan
hebben,
> dat ze hadden moeten ophouden toen ze nog in het ‘goed’-stadium waren,
> of dat ze de dingen te moeilijk gemaakt hebben. Of ze denken dat
hun
> paard moeilijk doet. De werkelijkheid is dat hun paard opnieuw -
of nog
> altijd - z’n opties aan het verkennen is, en het kan zijn dat de
optie
> die jij wilt, niet de meest natuurlijke voor hem is.
> In het ‘slechter’-stadium probeert hij alles uit om te zien wat werkt.
> Hij komt niet meer per toeval op het juiste antwoord; hij realiseert
> zich dat je hem controleert en het is mogelijk dat hij nog niet ontdekt
> heeft dat hij echt je aanwijzingen kan vertrouwen.
> Vertrouwen bij een paard is niet hetzelfde als onder mensen en het
is
> ook geen kwestie van iemand mogen. Vertrouwen ontwikkelt wanneer
het
> paard leert dat je hem kan controleren zonder hem pijn te doen.
> Vertrouwen is gekoppeld aan gehoorzaamheid. Als een paard je gehoorzaamt
> en je doet hem geen pijn, dan leert hij je leiderschap te vertrouwen,
en
> hij wacht op jou voor aanwijzingen. Het is pas als je een paar
> meningsverschillen gehad hebt (daarom nog geen slaande ruzie!) en
je er
> met succes doorheen gewerkt hebt, dat het paard het soort vertrouwen
> ontwikkelt waarbij hij je gehoorzaamt terwijl hij dat liever niet
zou
> doen. Je kan niet zeggen dat een paard je altijd vertrouwt omdat
hij je
> soms gehoorzaamt. Een paard kan je bijvoorbeeld meestal gehoorzamen,
> maar niet genoeg vertrouwen om door een angstaanjagende beek te rijden.
> Dat soort vertrouwen moet je verdienen, en het komt er alleen als
hij
> door verschillende leer-cyclussen gegaan is.
>
> Als je in het ‘slechter’-stadium consequent bent - de hulp, de
> intensiteit van de hulp en de beloning niet verandert - zal het paard
> ‘erdoor’ werken, en z’n prestaties zullen dramatisch verbeteren.
Het is
> belangrijk deze ‘slechtere’ prestatie niet persoonlijk te nemen of
kwaad
> op het paard te worden. Hij probeert je niet voor de gek te houden
en te
> bedotten, alhoewel hij wel aan het testen is wie van jullie beiden
de
> sterkste wil heeft.
> Als je uit het ‘slechter’-stadium komt, zal de prestatie van je paard
> sterk verbeteren. We noemen dat ‘beter’. Tot dit stadium weet het
paard
> eigenlijk niet wat je wil, alhoewel hij je bij herhaling het goede
> antwoord gegeven heeft. Maar geef het ook niet op bij het
> ‘beter’-stadium.
> Na ‘beter’ komt ‘opnieuw slechter’! Maar deze keer is de prestatie
van
> het paard niet echt slecht, en ze is niet te lang slecht. Het is
alsof
> hij z’n opties herziet - waarbij hij de opties die niet werken,
> elimineert. Na het ‘opnieuw slechter’-stadium, kunnen we zeggen dat
het
> paard de hulp geleerd heeft. Op dat ogenblik kunnen we zeker zijn
dat
> telkens wanneer we een hulp gebruiken het paard zal weten wat we
willen,
> en deze correct beantwoorden.
>
> Een les verknoeid?
> Het moeilijkste deel van iets aanleren, is consequent zijn, en het
> gemakkelijkste om een les te verknoeien, is ze halverwege veranderen,
> door te denken dat je de respons van het paard kan veranderen door
te
> veranderen wat je doet. Als je echter consequent blijft, zal de respons
> van het paard uiteindelijk ook consequent worden.
> Een andere manier om een les te verknoeien is het paard te straffen
voor
> een verkeerd antwoord. Als je in de wiskundeles zit en de leraar
slaat
> op je hand telkens je een fout antwoord gaf, zou je al bang zijn
om
> gewoon maar te antwoorden. Dat gebeurt ook met onze paarden. Ze raden
> dikwijls verkeerd wat we willen. Soms proberen ze een optie uit die
voor
> hen zinnig lijkt, maar die helemaal niet is wat we willen. Als dat
> gebeurt, bijvoorbeeld in het ‘slechter’-stadium, kunnen we
> veronderstellen dat hij gewoon z’n zin doet, omdat hij vroeger al
de
> juiste antwoorden gaf. Verkeerd!
> Als we een paard straffen, heeft hij z’n gedachten niet meer bij
de hulp
> en wordt hij bang. Hij concentreert zich dan op niet geslagen of
> getrokken worden, en denkt zeer zeker niet aan de optie die we willen.
> De oplossing is dus bij ons oorspronkelijk programma te blijven,
zelfs
> als het paard ons de verkeerde antwoorden geeft. Als hij ontdekt
dat z’n
> verkeerde antwoorden niet beloond worden, zal hij andere opties blijven
> proberen. Als hij de juiste optie gebruikt, belonen we hem uitbundig.
> Blijf eraan denken dat hij "z’n mogelijkheden uitprobeert".
> Je kan ook een les verknoeien door onvoldoende oefening. Mensen denken
> soms dat ze hun paard niet willen vervelen, en zodra het eenmaal
iets
> juist doet, stoppen ze ermee. Maar het paard raakt niet verveeld
als hij
> voldoende beloond wordt. Je kan altijd stoppen met een training-sessie,
> het moet niet altijd op een goede noot eindigen, maar bega niet de
> vergissing om te denken dat een les geleerd is tenzij er voldoende
> herhalingen waren om het paard toe te laten door de ups en downs
van het
> leerproces te gaan. Als er nooit enige uitdaging aan je hulpen verbonden
> was, zal het paard nooit leren om ze te gehoorzamen in aanwezigheid
van
> verwarrende omstandigheden.
> Dus als je een paard hebt dat bijvoorbeeld de eerste malen gewoon
de
> trailer inwandelde als je het hem vroeg, laat het daar dan niet bij.
Hij
> zal niet genoeg oefening gehad hebben om je hulpen te volgen als
je hem
> probeert te laden in de trailer tijdens een wedstrijd, als het onweert,
> of in het donker.
> Vergeet ook niet dat een paard uit drie delen bestaat: mentaal, fysiek
> en emotioneel, en dat je alle drie moet trainen. Het paard kan iets
> geestelijk verstaan voordat het fysiek een geconditioneerde respons
> wordt. Of hij kan iets mentaal en lichamelijk kennen, maar emotioneel
> niet klaar zijn om je hulp te gehoorzamen in aanwezigheid van
> afleidingen, zoals een ander paard dat naar hem roept of een vrachtwagen
> die voorbij rijdt. Emotionele controle ontwikkelen is een belangrijk
> deel van het leerproces, en elk van de drie delen kan de prestaties
van
> een paard beperken.
>
> Als je vast raakt.
> Wat moet je doen als je je paard vraagt om iets te doen, en hij
> consequent het verkeerde antwoord geeft? Hou je eraan vast, als je
denkt
> dat je een redelijke kans hebt om het juiste antwoord te krijgen
zonder
> iets te veranderen, of ga een stap terug. Een stap terugzetten geeft
je
> de mogelijkheid om vertrouwen op te bouwen. Het herinnert het paard
> eraan dat hem een beloning wacht en geeft hem opnieuw de gewoonte
om met
> je mee te werken. Het paard ‘glipt er niet van tussen’ door een stap
> terug te zetten, eerder omgekeerd. Je neemt hem terug naar waar hij
je
> kan en zal gehoorzamen.
> Bijvoorbeeld, als je hem de hulp leert voor aanspringen vanuit stap
in
> galop en het lukt niet, ga terug naar de overgang van draf naar galop
> tot die zo goed ingebakken is dat je opnieuw vanuit stap kan vragen.
> Een stapje terug zetten geeft je ook de mogelijkheid om een bijkomende
> stap toe te voegen. Bijvoorbeeld, als je je paard wil leren voorwaarts
> te gaan en hij verzet z’n voet niet naar voor, kan je hem belonen
als
> hij voorwaarts leunt. Hij leert dan dat je hulp betekent "denk aan
> voorwaarts gaan en leun met je lichaam in die richting".
> Betekent dit dat je een andere hulp nodig hebt om vooruit te gaan?
Nee,
> zodra het paard de ‘leun voorwaarts’-hulp leert en als je verdergaat
met
> die hulp, zal hij snel uitvissen dat je wil dat hij meer doet. Nu
hij al
> ‘voorwaarts’ denkt, is het een logische optie om een voet voorwaarts
te
> proberen zetten, waarbij je hem beloont. Met oefening leert hij dat
je
> ‘denk voorwaarts’ hulp betekent ‘denk voorwaarts en stap vooruit’.
>
> Timing.
> Je kan het leerproces van je paard versnellen (en de trainingstijd
> verkorten) als je weet wanneer je iets nieuws kan aanleren en wanneer
> niet.
> Zou het zinnig zijn als een wiskundeleraar tegelijk delen en aftrekken
> aanleert? Zeker niet. Het kan te verwarrend zijn. En twee moeilijke
> dingen tegelijk leren zou je kunnen ontmoedigen.
> De tijd om iets nieuws aan te leren is dus als het paard zich echt
> comfortabel voelt met de vorige stap.
> Als hij volledig door de leercyclus gegaan is en voor 100% correct
> antwoordt, is hij klaar voor iets nieuws. Leer hem de nieuwe stap
of
> les, oefen die en herzie de vorige oefeningen tot je opnieuw voelt
dat
> hij klaar is voor iets nieuws. Zodra je het leerpatroon van je paard
> begint te kennen, kan je gewoonlijk je trainingsschema zo opstellen
dat
> je dagen hebt voor het herhalen van wat hij al kent. Die zouden zowel
> voor hem als voor jou heel prettig moeten zijn, omdat er veel beloningen
> zijn.
> Als het paard op het hoogtepunt van z’n prestatiecyclus staat (zie
het
> diagram), dan is hij meestal het meest op z’n gemak en klaar voor
nieuwe
> lessen. Dat kan een nieuwe les en of een nieuw aspect van een oudere
les
> zijn - mooiere overgangen of snellere wendingen. Het kan betekenen
dat
> je een vertrouwde oefening tijdens een buitenrit doet in plaats van
in
> de piste, of dat je een meer gevorderde versie van wat hij al kent
> aanleert.
> Wat doe je de overige tijd? Werk aan vertrouwde oefeningen. In plaats
> van een buitenrit te maken, oefenen richtingsveranderingen in de
piste.
> In plaats van snellere wendingen te oefenen, oefen wendingen op
> specifieke plaatsen in de piste. Tijdens deze ‘mindere’ delen van
de
> cyclus bouw je consequentie op. Het paard kan zeggen ‘ik wil dit
echt
> niet doen’ en je krijgt een kans om je aan je programma te houden
zonder
> dat het op een fiasco uitloopt. Het zegt hem "ik weet dat je het
liever
> niet doet, maar het is niet zo moeilijk. Doe het toch maar."
> Dat laatste stuk - doe het toch maar - is het emotioneel deel van
het
> paard trainen.
> Net zoals je een slecht deel van z’n mentale of lichamelijke leercyclus
> kan uitkiezen om hem iets nieuws aan te leren, kan je er ook een
slecht
> deel van z’n emotionele cyclus uitpikken. Als je paard het ‘s middags
in
> de piste perfect doet, kan je dezelfde oefening overdoen om 4 uur
in de
> namiddag, als er misschien meer verkeer is. Op die wijze overlaadt
je
> hem niet, maar bouw je zijn vertrouwen en emotionele training op.
De
> slechtste oplossing zou zijn om hem in een niet-vertrouwde omgeving
te
> brengen, met vreemde paarden, om aan gevorderde oefeningen te werken.
> Terwijl we dat toch zo vaak ruiters zien doen tijdens hun eerste
> wedstrijden. Ze oefenen thuis niet om het paard samen met andere
paarden
> te rijden, maar verwachten dat hun paard iets doet wat hem nooit
geleerd
> is, in een meer opwindende omgeving (en meestal een nerveuze, afgeleide
> ruiter).
> Een laatste opmerking over timing: geef alleen een hulp als je denkt
dat
> je een redelijke kans op een correct antwoord hebt. Je zou in je
wagen
> geen gas geven als die niet in versnelling staat... Geef het paard
dus
> geen hulp die hij niet kan beantwoorden.
> Zonodig, zoek iets meer vertrouwds dat hij kan doen. Bijvoorbeeld,
als
> je paard wegrent, kan het zinloos zijn om hem te vragen om te stoppen,
> maar een richtingsverandering kan redelijk zijn. Of als je paard
niet
> voorwaarts wil gaan, als je hem bijvoorbeeld naar de stal leidt,
kan je
> hem vragen om z’n achterhand te doen overstappen.
>
> Vooruitging in kaart gebracht
>
> Om te zien waar je je in de leercyclus bevindt, kan het nuttig zijn
om
> de herhalingen van een hulp te tellen en de resultaten in kaart te
> brengen. Als je met voldoende paarden werkt, zal je de leerpatronen
> beginnen opmerken.
> Je kan zowel een enkele hulp, zoals bijv. ga voorwaarts, of een hele
> les, zoals trailer laden, in kaart brengen.
> Vraag je paard om een eerste respons op je hulp, en duidt aan hoe
je ze
> kwoteert. Na tien herhalingen kwoteer je opnieuw. Afhankelijk van
de
> oefening kan je elke 10 of 100 herhalingen kwoteren. Verbindt al
je
> X-en, en je ziet de vooruitgang van je paard. Je kan hetzelfde systeem
> gebruiken voor lessen die dagen of weken duren, en de globale score
voor
> elke dag kwoteren.